Van Netten's Journaal - Balans opmaken

 BALANS OPMAKEN 

Het is weer eens zover, het jaarlijkse balans opmaken op 31 december. Mijn vader deed het, mijn opa's en andere voorvaderen. Ik zie mijn vader nog zitten; net zoals ik nu.. aan de eettafel en eigenlijk is het enige verschil dat de schriftjes, potloden en gum zijn veranderd in een laptop. Ging het mijn vader om harde cijfers? Mij gaat het om mijn verhalen en ervaringen. 

Het was, ondanks Post Covid (de onzichtbare schaduw), een goed jaar kan ik alvast verklappen. Over de eerste drie maanden valt niet veel te vertellen, die hadden een zware onvoldoende net als de voorgaande 5 jaar eigenlijk. Gezond van uiterlijk maar mentaal en fysiek leven in de hel van Post Covid met als bijkomend verschijnsel een toename van zelfmedicatie in de vorm van alcohol. 

Wijn verdoofde zowel de lichamelijke pijn als de geestelijke en de inname nam alleen maar toe. Het niet kunnen aannemen van soms hele mooie aanbiedingen qua werk waren keer op keer zowel een compliment als een dreun door het besef dat het gewoon niet kon. Een inhoudsloos en uitzichtloos bestaan wat zich in een grijze deken afspeelde en nog donkerder werd na het overlijden van mijn lieve moeder. Tot april ongeveer, toen kwamen de eerste positieve stappen op mijn pad. 

Hulp

Ik had al veelvuldig nagedacht om hulp in te schakelen; door het gebrek aan fysieke kracht was mijn huis een bende geworden (niet vies maar rommel, veel rommel). Veel van mijn oude meubels waren net als ik af.. Toch vroeg ik niet om hulp maar kreeg het wel na een huisbezoek van Roel van Actium (de wijncoöperatie). Hij kwam na een melding vragen, terughoudend en zeker niet opdringerig, of ik hulp wilde aanvaarden en dankbaar nam ik de uitgestoken hand aan. Hannah (GGD) en Erik (schoonmaakbedrijf) werden aan het team toegevoegd en zelf hield ik de huisarts op de hoogte. Voor mentale steun kon ik terecht bij Ineke, Maartje, Sicco, Pim, Gerard en Hilda, Hans, Rudi en anderen.

 

*Dat er tijdens het schrijven een regenboog aan de hemel komt tussen de donkere wolken is wel heel toepasselijk.

De mensen van het gecreëerde hulpteam waren doortastend, er volgde een rollercoaster aan emoties die me echt over de grenzen van mijn energie heen hebben gepushed ondanks de pogingen dit tot een miniem te beperken. Gesprekken werden gevolgd door de grote (hele grote) opruiming en schoonmaak. Weg was alle overvloedige bagage, troep, bankstellen en ineens zat ik op mijn verjaardag op campingstoelen. De bank was onderweg gevolgd door een hocker en kledingkast (de garantieonderhandelingen zijn nog in gang met Ikea; de Brimnes stortte namelijk in tijdens het bouwen en dat ondanks zorgvuldig volgen van de gebruiksaanwijzing). De inbetweens van moeders gingen de wasmachine in, er kwamen planten. Dankzij een actie om energie te besparen van de Gemeente de Wolden kwam er een nieuwe koel-diepvriescombinatie. Het heeft qua financiën zo'n beetje al mijn reserves gekost maar door een nieuwe geld besparende maatregel kon ik voor de kerst toch nog wat leuke verlichting aanschaffen. 

Verandering

Al vergaat het leven niet dagelijks in dergelijke grote stappen, in een jaar kan veel veranderen. Nadat de megacontainer aan de horizon verdween (met daarin ook een shitload aan onzichtbare, emotionele en mentale bagage) werd het leven weer draagbaar. Nog steeds met Postcovid maar goed dat is niet anders. "In het koppie zit het nog goed" zei mijn vader altijd. En hij kon het weten want met het 'broertje' Post Polio had hij ook een  

Post Acuut Infectieus Syndroom met vergelijkbare klachten. Ook wat dat betreft lijk ik meer en meer op hem. Ook hij had altijd spierpijn en was op als hij zich ingespannen had. Toch bleef hij vriendelijk tot op het eind, hij had zich bij zijn lot neergelegd al was er (net als ik heb) altijd een sprankje hoop op genezing. 

In de keuken is ondertussen het gas afgesloten. Koken op inductie, in de slowcooker en/of airfryer en magnetron. En ja, koken doe ik ook weer (net als gezonde shakes...) Nadat ik *tromgeroffel* vandaag precies 104 dagen geleden gestopt ben met alcohol heb ik weer eetlust en ook weer plezier en moed om te koken. Ik was er ineens klaar mee, heb de fles leeggedronken en heb (met wat ongemakken qua detox) sindsdien geen druppel meer gedronken. Heel af en toe, zelden, komt het drankduiveltje nog even in mijn hoofd spoken maar één blik om me heen en hij verdwijnt als sneeuw voor de zon. 

Ik was altijd al een stevige innemer, maar ook wat men een functionerende alcoholist noemt. En dat functioneren nam sinds ik Long Covid heb alleen maar meer af. Als zombie stond ik op en ging ik naar bed. Het (lekkere) aangeschoten gevoel had ik al lang niet meer en zelfs geen kater terwijl ik, en ik kan het niet anders noemen, als alcoholist toch echt tot drie liter wijn op een dag kon wegwerken. Meer had ook nog gekund maar daarvoor waren de dagen tekort. Opstaan en eerst de voorraad checken (want dat kon ik niet aanvullen omdat ik dan met alcohol moest gaan rijden), naar bed toe en nogmaals de voorraad checken. Zonder zitten kan niet was de heersende gedachte. Zonder kan wel en ik voel me mentaal sterker (al heb ik ook nog wel eens een rotdag, ben ook nog wel eens boos op mijn kloteziekte) ik ben afgevallen zonder te sporten, libido is weer terug en de stoelgang is verbeterd waardoor de aambeien niet meer opspelen. 

Conclusie

Als ik zo de balans opmaak kan ik alleen maar concluderen dat ik dit jaar diep in de min begon en, weliswaar met een flinke duit minder op de rekening, mijn leven een dikke acht geef. Soms overvalt me zelfs een geluksgevoel en geloof me.. dat was lang geleden. 

Ik dank allen die me geholpen hebben of mentaal hebben bijgestaan en wens alle lezers (bekend en onbekend) een goede, veilige jaarwisseling en een fantastisch 2026!

Groet, 

Alexander.