VAN NETTEN'S CORONA JOURNAAL 'HET GAAT, MAAR WELKE KANT OP? '

 

'Deze vakantie duurt te lang'. Van Netten's pauze blijkbaar ook..

Op 6 februari schreef ik mijn laatste serieuze blog, meer dan een maand geleden. Vol erop en erover, en daarna was het wel even over. Geen idee waarom maar ineens was de accu wel leeg. Ik had al weken het gevoel dat wat ik zei of schreef een herhaling van zetten en woorden was, en niet eenmalig maar een herhaling in de tientallen. 

Een jaar lang leren, jezelf bloot geven en het najagen van het zero-covid doel, containment boven het aanklooien (wat in mijn ogen nog steeds gebeurt) eist zijn tol. Vorig jaar rond april liep mijn agenda in plaats van vol juist leeg, opdrachten verdampten en zelfs nu zijn het maar minimale opdrachten en de opbrengst (inclusief kosten die ik maak) gaan grotendeels naar de gemeente waar ik als voormalig ZZP-er ineens mijn hand op mag houden. Mag houden klinkt leuker dan moeten, maar het laatste is de bittere realiteit. 

In de herfst en winter heb ik nou eenmaal minder opdrachten en voor die periode reserveer ik dan genoeg geld omdat dat in het nieuwe jaar altijd weer goed komt. Ik ben een voorbeeld van de kleine ondernemer die nu tussen wal en schip is terecht gekomen. De bureaucratie heeft me in de tang en voor het eerst maak ik me zorgen over de afspraak die ik moet maken met mijn vaste garagehouder. Mijn auto moet APK gekeurd worden, ik durf bijna niet te bellen want ik weet niet of ik (behalve de twee nieuwe bandjes) tegenvallers zou kunnen opvangen. Ik lig er wakker van en merk dat ik veel zaken uitstel (van APK tot nieuw toetsenbord op mijn laptop), maar ook de 'strijd' op Twitter werd me teveel. 

Ik ben nooit iemand geweest van 'het grote geld', genoeg om leuk van te leven vind ik prima. Een oudere auto rijden is voor mij een groot plezier, uit de lol van duurzaam leven eigenlijk. Mijn rode monstertje is me alles waard, misschien wel meer dan iemand met een Lamborghini. Het 'tweede' leven bieden aan mijn wagentje (maar ook meubels, computers etc) is prima voor mij. Maar als je LEVEN en WELZIJN boven welvaart stelt? Dan schaats je dus op glad ijs heb ik nu gemerkt, ik zak door het ijs en dat is een eenzame toestand. Ik ben Fries en en heb mijn trots, en wij Friezen (ik) geven ons falen of tegenslag niet snel toe. Wij vragen (en ontvangen) niet zo graag aangeboden hulp. Ik in ieder geval heb er grote moeite mee, en of dat nou opvoeding is, genen of mijn persoonlijke zwakte? Geen idee... ik vind het gewoon moeilijk.

Twitterfamilie/vrienden

Toen ik Corona kreeg, simultaan aan mijn moeder, leerde ik voor het eerst de warmte van Twitter kennen. Mensen (jullie) leefden mee, ondersteunden me in het proces in zowel praktisch als persoonlijk opzicht. Wennen, dat was echt wennen! Want hoe leuk het normaal ook was/is om dat te ontvangen ik blijf dat een dingetje vinden, nog steeds. Ik vind het pittig om meer van mezelf te laten zien dan mijn zorgvuldig opgebouwde en in stand gehouden imago. Dat is reden genoeg voor mij om mijn hoofd onder de dekens te steken en te houden, in combinatie met mijn (door Covid) beperkte energie kwam dat dus tot een breekpunt vorige maand. Even geen zin om te schrijven, delen en was het eerst een pauze van een paar dagen, dat nam alleen maar toe. De nieuwsjunk die zelfs het nieuws niet meer zo wilde volgen. Nog steeds heb ik de grootste moeite met de verhaaltjes van politici die ineens wel overal willen vertellen dat ze visie hebben. Visie die ik al jaren mis als het om politiek gaat! 

Die verhaaltjes? Die schrijf ik zelf voor een kandidaat kamerlid van een partij waar ik normaal gesproken niks mee te maken wil hebben. Een schizofrene toestand eerlijk gezegd! Help je een vriend de kamer in (zonder dat je ooit op hem of zijn partij zou stemmen? )  Of doe je het niet? Een intern conflict waar ik niet op zat te wachten. Een (goede) linkse tekstschrijver die persberichten maakt voor de verkeerde partij, de verkeerde kant? Het raast soms door mijn hoofd, maar wie ben ik? Ik geniet van schrijven, het vertrouwen (ik leg hem woorden in zijn mond) al is het niet mijn boodschap. Maar ook denk ik dat je beter een goed gesprek met je opponent kan hebben (daar meer mee bereikt) dan een wel aardig gesprek met een persoon waar je het volledig mee eens bent. 

Ik dwaal af, terwijl ik in tussentijd ook wel vertel wat er de laatste maand zoal gebeurt in mijn leven. Een inkijkje in mijn privé omgeving zonder dat jullie allemaal bij mij op de stoep staan. Op de mensen na die me in woord en daad in december januari door de ziekte Corona heen hebben geholpen, 

Afwezig

Mijn afwezigheid ging dus vrij voorspoedig, als je niet te zien bent op Twitter, niet of nauwelijks reageert en al helemaal geen blogs publiceert? Dan schuif je redelijk de vergetelheid in. Dacht ik! Niets is minder waar... Tenminste dat zag ik vandaag toen ik eindelijk weer eens op Twitter keek. Bezorgde berichtjes, persoonlijke berichten, telefoontjes overspoelden me ineens als warme douche. MOOI! Stop daar maar mee, met het bezorgd zijn want behalve wat ik zojuist schreef gaat het naar omstandigheden redelijk.. Nee het is geen jubeljaar (vorig jaar ook niet) maar ik heb nog eten en kan nog schrijven. 

Kan ik een boek als The Pilgrimage dat Martijn me toestuurde lezen? Nee, sorry maar ik kan er mee beginnen en bij hoofdstuk drie ben ik hoofdstuk één vergeten. Hoezo wel schrijven? Zelfs daarin zie ik slordige fouten en spring ik soms van de hak op de tak. Iets wat ik gewoon niet van mezelf herken. 

Terug? Corona?

Ik beloof niet dat ik gelijk weer vol terug ben, dat bekijk ik dagelijks wel. Wat ik in het heden teveel doe, doe ik morgen overmorgen wel... Het Coronabeleid? Mijn mening is daar niet over veranderd, sterker nog mijn irritatie groeit nog steeds. Hugo wil weer een andere app introduceren en we weten wat zijn kwaliteiten zijn op dat vlak. Ik word laaiend woest als ik de door verkiezingen gedreven, prachtige vooruitzichten van Hugo de Jonge en Mark Rutte hoor (en vele andere politici). Als ik het allemaal een beetje heb kunnen volgen zijn onze eerste levensbehoeften (vakantie en terras) goed afgedekt. In de zomer moet dat weer kunnen... Tuurlijk.... En nog steeds denk ik dat we misschien wel een beetje depressief zijn met zijn allen (dat mag) maar dat we dit samen wel overleven.... 

Qua terras heb ik mijn balkon, vrijheid in mijn (opblaasbare) kayak of op mijn oude scootertje... Ik kan genieten zonder vakantie en terras... Het mooie daarvan? Ik kan genieten zonder dat het honderden euro's kost... Ik kan (en dat is misschien anders dan wat ik eerder schreef?) Ik kan dankbaar zijn voor bezorgde Twittervrienden... Jullie zijn jullie gewicht in goud waard!

DANK!!