De droom, de scherven, de open wond.

 De jongen, de man. De droom en nachtmerrie.

Boos - het progamma van Tim Hofman zal niemand ontgaan zijn. Het opensnijden van een wond (goed verborgen en zelfs voor mezelf) doet pijn. Boosheid, schaamte, veel schaamte en verdriet strijdt om voorrang. Ik wil niemand kwetsen, dat zal wel gebeuren als ik man en paard noem. Of man en roadshow in dit geval. Een verhaal van een gedroomd leven en verwoeste dromen, een verhaal van een man van 53 over het joch van 17. 

De jongen en zijn droom

Tussenuur van de NCRV was mijn eerste auditie. Ik was dertien en mijn grote droom was een presentator worden op het niveau van Ted de Braak, Jos Brink, Henny Huisman. Mijn auditie bij de NCRV was een succes, behalve dan dat ik niet werd aangenomen. Ik woonde simpelweg te ver van Hilversum vandaan werd me bij navraag verteld. Sjors Frohlich woonde dichterbij. Niet dat ik hem dat kwalijk neem, zo ging dat toen. 

In Hoogeveen (mijn woonplaats) presenteerde ik al wel, ik was er trots op.. De reacties waren altijd ok en mijn vertrouwen groeide. Het kleine jochie met een goed verhaal en improvisatie liet zijn stem schallen over pleinen en door de Hoofdstraat. 

Doe maar normaal

De heersende stemming;  'Doe normaal' of 'Steek je hoofd niet boven het maaiveld uit' weerhield me er niet van om mijn droom PRESENTATOR worden na te streven. Zelfs mijn ouders konden dat niet, ze vonden het wel leuk maar als hobby. Hun levenslessen geprojecteerd op de mijne. 

Ik ging wel door. Presenteerde in de omgeving shows/feesten en zat bij de Ziekenomroep ( HZBO) en Lokale omroep Hoogeveen. En ik deed audities. Tijdens de Nacht van Hoogeveen stond ik meestal op het podium. En zo kondigde ik, een vlotte, slanke, leuke jongen in een Ford Scorpio des middags de komst aan van de SKY CHANNEL KRIS KRAS KWIS aan. Ik herinner me de Ford vanwege de grote toeters op het dak.. 

Ik dwaal af, maar die dag stond ik voor het eerst op het podium van een Satelliet Omroep als Sky Channel, het podium van de grootste Nederlandse Roadshow van het moment. De strijd van de commerciële omroep was begonnen, en op dat moment ook wel mijn strijd om mijn gedroomde vak.. presentator zijn.  *Detail, Linda de Mol begon daar ook*

Kleed je maar uit

De presentatie in Hoogeveen leidde naar een tweede gastoptreden als presentator. In Emmen, zo kon Anthony Parker me gemakkelijk ophalen en terugbrengen naar huis. En daar stond ik, camera's op mij gericht (ook uitgezonden) de grote Anthony Parker aan te kondigen voor een paar duizend mensen. Ik mocht zelfs een spel presenteren.. Man.. je kan je niet voorstellen hoe ik me op dat moment voelde. Ik kon mijn droom aanraken. Parker en manager brachten me netjes naar huis en gingen het gesprek aan met mijn ouders. "Uw zoon heeft een talent" , maar mijn ouders waren niet echt enthousiast. De journalistieke academie lag in het verschiet, artiesten? Rare wereld... 

Weert

Er volgden meerdere telefoontjes, via de satelliet telefoon van Anthony (stoer toen, dat was een hele koffer) naar mij en mijn ouders. Ik bleef drammen, dit was mijn doel, dit wilde ik versus mijn ouders die het wereldje niet vertouwden (of de man). Ik won. Ik mocht voor het laatste gesprek voor het contract naar Parker die me in Weert uitnodigde. 

De treinreis was een reis vol spanning. Zoveel spanning. Tenslotte was ik al zo vaak om (naar mijn mening) verkeerde afwegingen afgewezen? Wat wilde Anthony nog zien? Zou hij op het station staan?

Parker stond op me te wachten, gelukkig, ik hoefde niet onverrichter zake naar huis. Maar waar ik verwacht had dat we naar een kantoor zouden gaan? Gingen we naar een woonhuis, een rijtjeshuis zelfs. Het viel me tegen. Dat we via de garage (met alle prijzen van de kwis, van brommer tot tennis-set tot waterscooter) de woning in gingen? Dat viel me al tegen. Dat verwacht je niet van een ster/producent. Door de tussendeur naar de woning. Kindertekeningen een gewoon 'gezinshuis' en foto's van zijn vrouw?

Ik was bloed nerveus, was een 'man' met een missie.. 

Parker moest even weg maar gaf me een biertje.. Stoer weer.. Tot Parker terug kwam in ochtendjas. "Kleed je maar uit" en op mijn protest zei hij dat ik me echt bloot moest geven. Tenslotte stond je ook naakt voor het publiek. "Ik ga je helpen" . Vanaf dit moment is de film nog duidelijker, mijn gevoel ook. 

NEE - NEE -NEE . Maar, wat moest ik, kon ik, wat wilde ik? Dus trok ik met schroom toch mijn kleren uit. Naakt stond ik voor hem. Ik voelde dat het niet klopte, voelde dat het fout was. Ik was gewaarschuwd door de mensen op het podium in Emmen..maar ik stond NAAKT. 

Zelfs toen ik me had moeten aankleden en wegrennen? Toen durfde ik het niet.. Dus liep ik braaf mee naar zijn slaapkamer. Hij liet toen zijn badjas van zich afglijden, ik zag zijn behaarde zak, zijn stijve pik, glanzend van voorvocht. En hij  kwam naast me op bed.. Ik was gewillig en was bereid om .... 

Telefoon

Toen ging de telefoon, een paar keer. Hij zei dat ik het moest negeren, maar de beller heeft me gered. Ik ging naar de (eerder aangewezen) slaapkamer. In de kinderkamer zelfs ging ik naar bed. Mijn hoofd maalde, ging te keer. 

Dit was toch wat ze zeiden over Hilversum en omroepen enzo? Ik ging (naakt) terug naar Anthony en bood mezelf aan. Doel voor ogen. Maar hij was boos, ik denk nu dat ik blij mag zijn dat ik niet op straat gezet werd. 

Aangifte of praten?

De volgende dag was ik zo blij de voordeur achter me dicht te horen klappen. Parker was niet eens zo'n man die je netjes naar het station brengt. Ik heb (denk ik) buren gevraagd hoe naar het station te komen. Ik ben in een trein gestapt en voelde me kloten. Thuis heb ik er niks over gezegd behalve dat het vermoedelijk niet goed zou komen. 

De schaamte dat ik überhaupt naakt voor die man stond was enorm, mijn ongelijk toegeven wilde ik niet. Ik kon beiden niet. En aangifte? Toentertijd was dit vrijwel onbespreekbaar. Ik heb nog iemand (van de NCRV) gebeld om raad, gerespecteerde NCRV-er, die zei dat ik niks kon bewijzen.

Ik praatte er dus niet meer over, aangifte een paar stappen te ver. Ik duwde het weg, vergat het langzamerhand.. Tot het METOO gebeuren begon. Mijn (dat dacht ik)  al lang dichtgegroeide wonden raakten open. 

Bloot 

Het opschrijven en zeker het plaatsen van deze blog is alsof ik naakt voor jullie ga staan. De schaamte is nog net zo groot als toen, de angst voor gevolgen minstens zo groot. Ik wil ook niet iemand kwetsen (familie van) ... Het is echt alsof ik nu bloot op een podium sta. En dat was wat Anthony Parker wilde, vermoedelijk niet zoals nu.

Schaamte, angst, vrees, het is overweldigend als je iets van het bovenstaande hebt mee gemaakt. En de vraag, de grote vraag? Was het mijn schuld? 

Ik had naar mijn ouders moeten luisteren, de anderen bij de roadshow, naar mijn eigen gevoel... Ik had naar alles moeten luisteren.. Maar niet gedaan.. 

Ik wilde alleen maar presentator worden.. En dat kan ik nog steeds. Alleen maar presentor worden.. 

En de scherven van de droom veeg ik nu op... 

*Blijkt dat Tim Hofman @debroervanroos samenwerkt met de geluidstechnicus Anthony Parker. Dit is dus echt niet dezelfde persoon!!