Van Netten's Journaal JAAROVERZICHT

 Almost 55 

De langste dag... 21 juni, morgen dus ga ik mijn 56 ste levensjaar in.. Zitten er 55 jaar op de teller. Zoals altijd mijmer ik en bespiegeling ik er op los.. Verleden en toekomst spelen daarbij altijd een rol natuurlijk. En ook een evaluatie van het laatste jaar. 

Net sa bêst 

Of in het Nederlands, met gevoel voor understatement, het was niet geweldig. De mooiste momenten waren eigenlijk (achteraf) dat ik met mijn mams een week voor haar overlijden een rondje 'geschiedenis' deed. Dat we samen iets daar voor afscheid (bij leven) samen bij Omke Eize waren. De foto van dat rondje Hoogeveen was veelzeggend.. We gingen samen op pad, reden langs alle plekjes die zo belangrijk in ons leven waren en sloten af bij het graf van pappa. 

Ik kon natuurlijk op dit moment niet bevroeden dat een week later de 'week van afscheid' zou beginnen. Terugkijkend zou ik graag willen weten wat mams dacht op dit moment. Vaag weet ik wel dat ik er wel een bepaald voorgevoel bij had. 

Dan krijg je een week later een telefoontje; "Het kwartje kan twee kanten op vallen" ... Dus ben ik halsoverkop naar mams gegaan... Verward vroeg ze me wat ik kwam doen... "Het gaat niet zo goed mam. Dus kom ik even bij je logeren". 

"Fijn" zei ze en viel weer in slaap. Daarna heb ik, in afwisseling met mijn zusje, haar niet meer alleen gelaten tot ze op 31 augustus haar laatste adem uitblies. Een dag later was ook de relatie met mijn zusje ten einde (de erfenis is nog steeds niet afgewikkeld). 

Het is een heldere waas van momenten geworden die me alle kanten op slingerde. Gecombineerd met #Postcovid was het gewoon een kut periode waarbij ik dankzij steun van velen toch nog de wil om te leven kon behouden. 

Longcovid 

Dat Covid /Corona een zware wissel heeft getrokken of velen en op vele manieren is nu wel duidelijk. Het heeft mijn leven in de afgelopen jaren veranderd en gedicteerd. Van een lege agenda in begin 2020 tot het einde van gezondheid in 2021. Nu al twee en half jaar geen schijntje meer van de man die een paar keer per week 10 km wandelde, schreef, las en presenteerde tot iemand die al blij is met 3000 stappen op een dag. Het gemiddelde ligt lager, veel lager. 

Van een man met een geheugen als een olifant tot een man die hele gesprekken vergeet, in de keuken staat en zich afvraagt wat hij daar doet. Iemand die Google eigenlijk nooit nodig had tot iemand die woorden moet opzoeken. 

Voor een (voormalig) journalist tot... 

Ik moet mezelf opnieuw uitvinden, met de beperkingen die ik nu ken. Geen idee nog hoe; ik wil vechten tegen dat Covid gedoe maar misschien (en dat is echt een strijd) moet ik me erbij neer gaan leggen. De eerste de beste die nogmaals tegen me zegt "Luister naar je lichaam" zou ik tegen de grond willen slaan. Dat is het probleem namelijk; mijn lichaam (en soms ook geest) doen waar ze zin in hebben. Soms kan ik dingen; vaak krijg ik de rekening later gepresenteerd. 

Armoede maakt moedeloos

Er is een twitteraccount met die naam, en het klopt... Sinds Corona de wereld ging beheersen raakte ik het eerste jaar mijn opdrachten kwijt, sinds 2021 mijn energie en kon ik gewoon niet meer werken. Dit stuk kan ik alleen maar schrijven omdat het mijn ervaringen zijn, omdat ik tik wat ik nu denk en mijn   gedachten de vrije loop laat. 

 De reserves zijn op, financieel en lichamelijk ook.. Huishoudelijke klusjes (ja zelfs de vaatwasser uitruimen) zijn soms te veel. Boodschappen doen uitputtend (lichamelijk en vanwege het rekenwerk. Ik kan veel goedkoper boodschappen doen in de steden om me heen, maar de afstand (autorijden) is al een opgave. 

En als ik energie/geld heb? Ik kreeg voor het dorpsfeest een x bedrag van JB. Lief... De drukte sloeg me tegen de borst en ik ging daarom maar naar de Mac Donalds. Daar blijk je dus niet meer persoonlijk te kunnen bestellen maar achter een groot computerscherm je keuzes en betaling te moeten voltooien. Ik voelde me als een buitenaards wezen. Dat scherm reageerde traag, het was druk, ik  moest een tafelnummer intoetsen (die staan dus op bordjes naast dat scherm). Ik kwam uitgeput thuis, de prijzen zijn krankzinnig (ik registreerde dat er geen 'normaal' volk meer zat) . 

Elk dubbeltje omdraaien? Constant rekenen? Het is zo vermoeiend en dat is Longcovid ook. Het gaat nu dus dubbelop. 

Is het hopeloos/depressief? Positief? 

Het zal je misschien verbazen, maar een volmondig NEE! Ja het was een kutjaar, kloten en verre van geweldig. Maar het zijn de mensen om me heen, de vrienden die ik gemaakt heb via de socials, de eigenwaarde die ik haal uit de reacties op mijn posts die me er doorheen trekken. Dat kan jij zijn, voor mij en anderen. 

Ik heb vrienden gemaakt op Twitter, in het echte leven.. Begrip gekregen, steun gehad (in woord en daad) En dat is mooi... Dat trekt me door de dag/dagen...

In Spaces kan ik af en toe mijn muzikale of opinie kwijt, discussies zijn vaak gaaf (en soms ook niet als mensen willen zenden en niet ontvangen). 

De socials doen wat ze moeten doen... (en de asocialen laat ik toch links liggen, of rechts). 

Ik ben dankbaar voor de vriendschappen en mooie mensen die ik ken... 

Dus ja... over anderhalf uur ga ik toch optimistisch het volgende jaar in... 

Groet Alexander.