VAN NETTEN'S JOURNAAL: Gedwongen Adoptie en vernietigde dossiers

 Ontheemd, Ongegrond en Onbegrepen.

Door Alexander van Netten

"Ik ben geadopteerd  en dat is iets wat me niet definieert maar wel (medebepalend) is voor mijn leven"

Ondanks mijn geweldige 'adoptie' ouders die me al op jonge leeftijd vertelden dat ik een 'aangenomen' kind was, heeft die adoptie een grote rol in mijn leven gehad en nog steeds. 

De cijfers: 

In Nederland kwam adoptie in 1956 op de kaart door de Adoptiewet die toen werd aangenomen. In 1957 werden er 40 kinderen geadopteerd. In 1959 was dat cijfer al meer dan vertienvoudigd en tien jaar later werden zo'n 1000 kinderen per jaar geadopteerd. Het aantal per jaar is flink afgenomen en schommelt om en nabij de 100 per jaar. 

De verhouding 'binnenlandse/buitenlandse' adopties is sinds de wet is aangenomen omgeslagen, in Nederland komen vandaag de dag ongeveer 20 kinderen beschikbaar en komen er zo'n 70 kinderen uit het buitenland. 

Vooral vorige eeuw speelde de omgeving van de vrouw die (ongewenst) zwanger werd een grote rol. Kerk, ouders, familie en vrienden speelden een grote rol. De goede naam moest niet bezoedeld worden en de kindertehuizen schoten als paddestoelen uit de grond, veelal met religieuze inslag. De regering faciliteerde dit dmv financiële ondersteuning van deze instellingen. Het was de mores van die tijd, gevallen vrouwen moesten de kinderen afstaan. Met de ontkerkelijking nam ook het aantal binnenlandse adopties af en het aantal buitenlandse adopties juist toe. 

Vernietigd

Het nieuws van vandaag; dat de meeste documentatie van adopties zijn vernietigd raakt me hard. Ik heb geen idee waarom ik er zo boos over ben,  of eigenlijk wel (anders schreef ik dit niet). Waren de dossiers standaard na een jaar of tien verwijderd? Tja tijdsgeest en dat kan je niet veranderen. Maar ze zijn grotendeels in 1999 vernietigd en dat er toen niemand nadacht over de gevolgen en stomweg deed wat er werd opgedragen? Schandalig. Want met het vernietigen van mijn dossier gaat gelijk mijn ontstaansgeschiedenis door de shredder. Gelukkig hebben mijn ouders alle documentatie bewaard en heb ik deze in handen, maar die papieren zullen mettertijd verdwijnen. https://nos.nl/l/2484405

Overdrijf je niet een beetje?

Nee, je kan het vergelijken met de openbaarheid van slavenregisters en hoe belangrijk deze zijn voor verre nabestaanden. Voor de geschiedenis en onderzoek. Dat is niet meer mogelijk. Dat doet pijn, en maakt me echt woedend.

Er valt veel te leren uit de dossiers; nou ja, dat had gekund. Want laten we eerlijk zijn, adoptie is levensbepalend. Behalve de schrikbarend grote aantallen misstanden, de goede bedoelingen kennen vele adoptees een diep gevoel van ontheemding, gebrek aan wortels (roots) en worden we niet altijd begrepen. 'Je bent goed terecht gekomen; wat zeur je nou', het wordt weliswaar meestal zo uitgesproken maar is in gesprekken over mijn verleden wel voelbaar. 

Ja, ik ben fantastisch terechtgekomen , al was het wel leuk geweest als mijn ouders miljonairs waren geweest - grapje - maar iets waar ik toch als kind wel over fantaseerde.

Maar naast mijn lieve ouders, mijn leven met hen is er daarnaast toch altijd de andere werkelijkheid en dat kan echt simultaan bestaan. 

Ontmoeting met 'tweede' familie

Ik heb mijn natuurlijke (baar-) moeder ontmoet en een deel van haar familie, mijn natuurlijke zaad donor (ik kan hem geen vader noemen omdat hij mijn eerste moeder wel bezwangerde (hij vijftig, zij 18) maar liet vallen als een baksteen) heb ik gesproken. Afspraak na afspraak zegde hij af en pas na zijn dood heb ik enkele van mijn 5 broers leren kennen en zelfs hun kinderen. 

Ik ben een soort 'extern' familielid. Maar ben wel in de mogelijkheid geweest om hen te leren kennen. Ik weet een beetje waar ik vandaan kom al voelt die familiegeschiedenis niet zoals die van mijn echte ouders. Mijn ouders Tjip en Wies,  die mijn luiers verschoonden, me de mogelijkheid gaven om de persoon te worden die ik nu ben. Die me troosten als ik van de fiets afviel of als ik een baan verloor. Die genoten van mijn successen en me omarmden als ik faalde. Die onvoorwaardelijk van mij hielden. 

Buitenlands/binnenlands.

Gevoelsmatig is er geen verschil, je mist de basis. Wetenschappelijk gezien wordt de basis van een mens deels in de baarmoeder gevormd - gevoel van veiligheid en geborgenheid - en deels in het eerste levensjaar. Onthechting, stress van de moeder het vormt deels de ontwikkeling van de hersenen. 

Dat de media een verschil aanbrengt in adopties? Binnenlands of buitenlands? Basaal gezien maakt het niet uit. Het grote verschil is dat een adoptee met een andere kleur herkenbaar is, dat maakt het meer confronterend. Dat besef ik goed, maar in de ziel, het hart? Hebben we dezelfde vragen, twijfels en veelvuldig dezelfde psychische problemen. Onthechting en hechtingsproblemen staan daarin voorop. 

Ontzegd

Door de vernietigde dossiers worden mensen hun geschiedenis ontzegd. Er zijn nog steeds adoptees die pas na het overlijden van hun ouders er achterkomen dat ze een 'aangenomen kind' zijn. Bij anderen gaat de behoefte naar de roots pas op latere leeftijd spelen en vaak ook als ze zelf kinderen krijgen. Die mogelijkheid is hen afgenomen. Volledig ten onrechte. En uiteraard gaat het om een falende overheidsinstantie, die hier nooit contact over heeft gehad met betrokkenen. 

Om mezelf nog maar eens te citeren, en deze lange Blog af te sluiten?

"Ik ben geadopteerd  en dat is iets wat me niet definieert maar wel (medebepalend) is voor mijn leven"