VAN NETTEN'S JOURNAAL - Verdorie Karel

Beduusd, verdrietig, dankbaar, ontdaan zag ik op Facebook dat Karel Spoor op 4 oktober is overleden. Dit stukje is voor jou Karel. Tenslotte zei jij:"Als je het zo snel niet kan zeggen? Schrijf het dan op".

Geen drempel te hoog

Studievriend, kroegmaat, mentor en leraar (zelfverkozen), doorzetter, optimist - woorden schieten te kort voor deze man die ondanks zijn spastische beperkingen zich geen grenzen liet opleggen. Of het nou de drempels waren bij de ingang van de Christelijke Academie voor Journalistiek of de enge (gevaarlijke) wenteltrap in de Broederpoort (Kampen) waar onze studentenvereniging was? Jij kwam binnen en boven. Aan handjes nooit gebrek want iedereen stond klaar om je te helpen. 
Je kon zelfs lachen om je handicap, anderen niet altijd als ik je begroette met "Ouwe Spast" je incasseerde dat altijd met een flinke sneer terug. Dat kan tussen vrienden.

De Nacht door met..

Op een gegeven moment kwamen wij op het idee voor een nachtelijk radioprogramma waar iedereen kon inbellen. Totaal vernieuwend voor die tijd en wat hebben wij daar een uren in gestoken. Eerst het plan, toen kreeg ik van jou les in associëren om snel te kunnen reageren. Jij ging met onderwerpen door tot ik smeekte om te stoppen omdat mijn hoofd ontplofte. Je regelde vrienden of studenten van de toneelschool om rollenspellen te doen. Je leerde me technieken aan die op de academie niet aan de orde kwamen. En tot slot regelde je de studio van de lokale omroep, vrienden kennissen en acteurs (van de toneelschool) om een demo te maken. Onder het mom van een interview werd ik de studio ingelokt en voor de leeuwen gegooid. Man wat een avontuur. Helaas werd het concept niet een succes; niet vanwege het plan maar omdat het toen technisch niet mogelijk was (of te duur).

Tot vandaag de dag heb ik aan die lessen plezier, het strak leiden van discussies, improviseren tijdens het zingen of presenteren? Ik gebruik de technieken nog vrijwel dagelijks. Daar ben ik je dankbaar voor.

Levensvraag
Een discussie, want debatteren konden we, waarop jij nu als eerste antwoord hebt is de eeuwige levensvraag der mensheid: Is er leven na de dood. Helaas kan je me het antwoord niet geven.

Karel,

Bedankt jongen. Woorden schieten te kort (jij zou nu zeggen: "Als ik dit zo lees is dat onzin".
Vrienden en natuurlijk de familie wens ik sterkte, kracht en moed in deze moeilijke tijd. De herinneringen blijven, en die zijn mooi.

Alexander