Ook en man moet soms huilen om zijn verloren leven

 De publicatie van een interview met mij gisteren maakt een dag later veel los. Meer nog bij mezelf dan bij anderen (al heb ik veel mooie reacties gehad). Buiten is het koud en donker, op de bank waar ik al jaren veel tijd door breng dringt het langzaam tot me door: ik ben chronisch ziek. Ik heb PostCovid. Alexander van Netten

Tranen 

Ik ben emotioneel vandaag, het interview met Roland Gerbers heeft meer losgemaakt dan ik kon vermoeden, dan dat ik vermoedde. Als journalist (nu buiten dienst) kom ik er achter dat mijn verhaal, zwart op wit, reacties uitlokt zowel van anderen maar zeer zeker ook binnen mezelf.

Voor het eerst confronteer ik mezelf met mezelf. Ik sprak het eerder nooit uit; ik voel me niet ziek, ik heb Long Covid en wat beperkingen daardoor. Maar ik ben wel degelijk chronisch ziek, en wel door een ziekte waar ik me bijna activistisch voor heb ingezet om begrip te kweken maar ook om de beleidsmakers aan te spreken op de (in mijn ogen) vele fouten zoals verkeerde informatie, registratie, gebrek aan onderzoek  etc. 

Maar nu zit ik te huilen, huilen omdat ik de oude (of jongere) versie van mezelf mis. Ik ben niet meer wie ik ooit was. Ik mis mezelf meer dan ik voor mogelijk hield. 

Zwalken en mijmeren. 

Het pad achter het complex waar ik woon leidde in het verleden tot lange wandelingen, vaak met mijn camera. Vandaar dat ik de sympathieke fotograaf (Wilbert Bijzitter) dit plekje voorstelde en hij maakte de foto die ik me bedacht had.

Het dorp Koekange waar ik woon kent vele bankjes, daar ben ik blij om als ik energie genoeg heb om een stukje te lopen. Ooit, vier jaar geleden en daarvoor, wandelde ik een paar keer per week 10 kilometer, mijn stappenteller vertelt me dat ik nu dagen heb dat ik amper een halve kilometer haal. 

Ik ben echt veranderd, ook in mijn hoofd, kon het me ooit niet wild en gek genoeg? Nu zijn de prikkels van een bezoekje van een uur al extreem ingrijpend. Online en telefonisch gaat het redelijk soms (ook niet dagelijks) maar een verjaarsfeestje of gewoon een bezoek kan ik niet plannen, Want ik weet NOOIT wat de status van de dag is. Een perspectief van een paar dagen en een ongewisse toekomst. 

Een slotje op mijn hart.

Terwijl ik dit schrijf merk ik dat ik mijn gevoelens niet echt laat vloeien vanuit mijn hart naar toetsenbord zit er een blokkade. Opschrijven dat ik een chronisch zieke ben met behoorlijke beperkingen? Ik wil er eigenlijk niet aan. 

Ik ben vaak stoerder dan ik ben, hou me groter dan ik me voel. Ik wil niet klagen, zeuren of somberen. Als ik somber ben dan sluit ik me volledig af, niemand heeft er wat aan... Ik verzuipt er soms in maar sla de uitgestoken hand af. Ik VRAAG geen hulp, ik geef het liever. Mijn huis een puinhoop en geen leven... Vechten tegen depressie en proberen een vorm te vinden, een nieuwe vorm van mezelf. *Overigens heb ik onlangs wel een hulpvraag uitgezet.

Ben ik dit? Wie ben ik en ga ik worden? 56 en jaren te gaan..

En dat sommigen die jaren als een berg ervaren? Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ook ik denk wel eens... waarvoor, hoe lang nog... Gelukkig ben ik mijn journalistieke inborst nog niet kwijt... Ik ben altijd nieuwsgierig naar wat er morgen gebeurt, niet meer als deelnemer maar als observant.. 

*Delen wordt op prijs gesteld.